بی‌ثباتی سیاسی در عراق به اوج خود رسیده است. ده ماه از آخرین مناسک انتخاباتی در این کشور می‌گذرد و هنوز هیچ بند و بستی در پارلمان و در بالای حاکمیت نتوانسته است که به ایجاد یک نیمچه دولت ختم شود؛ هر کاری می‌کنند، به هر حربه‌ای که متوسل می‌شوند، هر انتقاد و عقب‌نشینی و «اصلاحی» که به خرج می‌دهند به کت مردم جان به‌لب رسیده عراق نمی‌رود.
نویسنده: فواد عبداللهی
مردم آزادی‌خواه عراق از اکتبر سال ۲۰۱۹ با اعتراضات و اعتصابات گسترده خود که به «انقلاب تشرین» معروف گشت، حکم به رفتن حاکمیت مبتنی بر تقسیمات قومی - مذهبی دادند و این نظام سرتاپا گندیده را از مشروعیت انداخته‌اند. مردم برای رفاه و سعادت علیه کل نیروهای ارتجاعی، از مالکی و عبادی، صدر و حکیم تا حشدشعبی و طالبانی و بارزانی به میدان آمدند. اعتراض به فساد، بیکاری، فقر و بی‌آیندگی به فراخوان برای سرنگونی حاکمیت قومی- مذهبی که از زمان حمله نظامی آمریکا و متحدانش به عراق در سال ۲۰۰۳ ایجاد شده است و همزمان به نفرت و انزجار مردم از مداخله جمهوری اسلامی ایران در تحولات عراق انجامید. این حکمی است که از اکتبر سال ۲۰۱۹ تاکنون، در هر دم و بازدم تحولات در عراق خود را نشان می‌دهد و استخوانی است که در گلوی تک تک نیروهای قومی- مذهبی حاکم در هیٸت حاکمه عراق گیر کرده است. تا سایه چنین گانگسترهای مذهبی - قومی در ساحه سیاسی عراق وجود دارد و تا مردمی که در مقابل این اوباش حکم به برچیدن این منجلاب طواٸف و عشایر داده‌اند، بی‌دولتی و بی‌ثباتی در عراق خاتمه نمی‌یابد.
موج‌سواری مقتدی صدر روی نفرت و انزجار مردم از مداخله جمهوری اسلامی ایران در عراق و حاکمیت قومی – مذهبی که از زمان حمله نظامی آمریکا و متحدانش به عراق ایجاد شده است، نه محصول «همدردی» و «همسرنوشتی» این حقه‌باز شارلاتان که حاصل عدم حضور اجتماعی آلترناتیو کمونیستی طبقه کارگر و رهبران سوسیالیست در صحنه سیاست عراق است. مقتدی صدر همان نیروی اسلامی مرتجعی است که مردم به‌پاخاسته عراق در اکتبر سال ۲۰۱۹ را در خیابان‌ها به گلوله بست، چادرهای اعتصابیون میدان تحریر در بغداد را به آتش می‌کشید و جوانان معترض را در کافه‌ها با قمه لت و پار می‌کرد. مردم عراق به همان اندازه که خواهان عدم دخالت ایران در سیر تحولات در عراق‌اند به همان میزان از صدر و نیروهای شبهه اسلامی و گانگستر آن کینه دارند و برای برچیدن آن‌ها لحظه شماری می‌کنند. از آرزوها و آرمان‌های مردم آزادی‌خواه عراق نمی‌توان نمد «صدری» درست کرد. این کار رسانه‌های مزدور و بی‌شرافت دنیای معاصر است؛ صدر همچون جمهوری اسلامی خود یکی از مسببین این نابسامانی و کشیدن عراق به منجلاب بی‌ثباتی است. از ایران تا بغداد، همه این اوباش مدت‌هاست که صدای فریاد مردم محروم و آزادی‌خواه عراق را شنیده‌اند! مدت‌هاست که خطر طغیان گرسنگان و محرومان جامعه را به یکدیگر گوشزد می‌کنند و تلاش می‌کنند به شیوه‌های مختلف و با طرح‌های گوناگون از عروج آن جلوگیری کنند! اما دیگر دیر شده است. هر «احساس خطر» و زمین لرزه‌ای در عراق می‌تواند تبدیل به تکان بزرگتری از «انقلاب تشرین» در اکتبر ۲۰۱۹ شود. کمونیست‌ها و طبقه کارگر در عراق باید این فرصت را دریابند و مانع موج‌سواری نیروهای مرتجع اسلامی و قومی روی اعتراضات مردم آزادی‌خواه شوند.
