گروهی از فعالان زن در ایران از خامنه‌ای خواستند استعفا دهد

امضا کنندگان می‌گویند «بسیاری از حقوق اولیه و انسانی ما زنان ایران سلب شد و جنسیت و هویت زنانه ما تحت قیمومیت ولایت مطلقه و جنسیت مردانه و فرهنگ مردسالارانه در آمد، و هر کس علیه این تبعیض جنسیتی لب به اعتراض گشود به توهین و تحقیر، ضرب و شتم و حبس و حتی در مواردی به شکنجه و اعدام گرفتار گردید!»
این زنان «خواستار حکومتی سکولار دموکرات با حفظ تمامیت ارضی ایران» شده‌اند. حکومتی «که بتواند تضمین کننده حقوق زنان جامعه باشد.»
آنها با تصریح این که  مصمم‌اند با شیوه‌ای مدنی و بدون خشونت تا رسیدن به مطالبات کامل خود به مبارزه ادامه دهند، از مردم خواسته‌اند به آنها بپیوندند و از آنها حمایت کنند. حمایتی که به باور آنها می‌تواند «به جنبشی فراگیر و سراسری تبدیل شود...»
گیتی پورفاضل، وکیل دادگستری و از امضاکنندگان این بیانیه به سوالات دویچه‌وله درباره این بیانیه پاسخ داده است.  اولین سوال این بود که تا چه اندازه امیدوار هستند که مردم یا حتی بخش های قابل توجهی از زنان پشت این خواست بیایند و در حمایت از آن حرکت کنند؟
او در پاسخ به شرایط فعلی ایران اشاره می‌کند و آنرا وضعیتی بی‌ثبات و ورشکسته چه به لحاظ اقتصادی، سیاسی و اجتماعی می‌داند. خانم پورفاضل معقتد است که این نارضایتی در ابعادی گسترده مجددا بروز خواهد کرد و می‌گوید: «وضع در ایران حال انفجار است. ناراضایتی به قدری عمیق است که هرلحظه امکان دارد با یک کبریت شعله‌ور شود.»
دو ماه پیش نیز ۱۴ نفر از از کنشگران مدنی و سیاسی با انتشار بیانیه‌ای از رهبر جمهوری اسلامی خواسته بودند کناره گیری کند. گیتی پورفاضل با اشاره به بیانه‌ آنها می‌گوید: «بعد از آن ما هم تصمیم گرفتیم که بیانیه‌ای بدهیم و مطالبات‌مان را مصرا درخواست کنیم: این که رهبری استعفا دهد. چون نتوانسته کشور را  آنطور که باید پیش ببرد و مردم راضی کند. یکی از مهم‌ترین مسایل این است که کشور سیاستمداران کارآزموده داشته باشد که بدانند چگونه گام بردارند که مشکلات کم‌تری برای مردم پیش بیاید.»
گیتی پورفاضل معتقد است که حرکت انفجاری جامعه ممکن است بسیار سریع اتفاق بیافتد و جامعه ایران اکنون به مرحله‌ای رسیده که می‌تواند پشت خواست کناره‌گیری آیت‌الله خامنه‌ای بایستد.»

استقبال گسترده در شبکه‌های اجتماعی از بیانیه
او هم‌چنین به سرنوشت کشورهایی اشاره می‌کند که در اطراف ایران به سیاست سرکوب ادامه دادند و اکنون در وضعیت امنیتی و اقتصادی و اجتماعی بسیار اسفباری قرار گرفته‌اند. این فعالان امیدوارند که سیاستمداران ایران با نگاه به منطقه از سوق دادن ایران به پرتگاه سقوط پرهیز کنند.
خانم پورفاضل درباره واکنش‌ها در ایران نسبت به این بیانیه می‌گوید که استقبال بسیاری در فضای مجازی از آن شده و معتقد است که «فضای مجازی عمق روحیات در جامعه ایران را به نمایش می‌گذارد، زیرا جایی است که مردم بدون ترس از سرکوب می‌توانند حرف‌شان را بزنند.»
آخرین سوال دویچه‌وله که شاید اولین سوال برای بسیاری باشد که این بیانیه‌را خوانده‌اند این است که آیا آنها نگران عواقب بیانیه‌ای که منتشر کرده‌اند نیستند، آیا نمی‌ترسند؟ او می‌گوید: «ما با داغ و درفش این حکومت سرکوبگر آشناییم. ۴۰ سال است که داریم آن را تحمل می‌کنیم. پیه این که خشونتی نسبت به ما انجام شود را به تن مالیده‌ایم.»
به نظر گیتی پورفاضل این یک واقعیت تلخ  است که «زندان‌ها در ایران دائم پر است و هر گروهی که آزاد می‌‌شود، گروه دیگری جای آنرا می‌گیرد»، اما همین معنای مشخصی دارد: «کشوری که به این حد رسیده باشد، بدانید که کاسه صبرش لبریز شده است.»  امید او و احتمالا سایر امضاکنندگان این است که در صورت تعرض به جان و امنیت آنها جامعه ساکت ننشیند.