«یک چهارم یهودیان آمریکا، اسرائیل را یک دولت آپارتاید می دانند»

نویسندگان Sarra Grira & Sylvain Cypel برگردان شروين احمدي 

در ۱۵ مارس ۲۰۲۲، آیپک، لابی رسمی طرفدار اسرائیل در کنگره ایالات متحده، فهرست دریافت کنندگان حمایت مالی خود را برای انتخابات قانونگذاری و مجلس سنا در ایالات متحده در نوامبر ۲۰۲۲ اعلام کرد. در میان آنها حدود ۴۰ کاندیدای جمهوری خواه از تندروترین جناح هستند که هنوز هم انتخاب جو بایدن به عنوان رئیس جمهور را زیر سوال می برند و مهمتر از آن، از محکوم کردن از آشوبگران ترامپیستی که در ۶ ژانویه ۲۰۲۱ ساختمان کنگره را به امید جلوگیری از به قدرت رسیدن رئیس جمهور جدید اشغال کردند، سرباز می زنند. حمایت مالی ای که لابی طرفدار اسرائیل از این نامزدها کرده ، واکنش های تندی را در ایالات متحده از جمله در میان یهودیان برانگیخته است.

ریچارد هاس، یک دیپلمات مشهور که اکنون رئیس شورای روابط خارجی، اندیشکده پیشرو متخصص در مسائل بین المللی است، گفت که حمایت آیپک از سیاستمدارانی که برای «تضعیف دموکراسی» تلاش می کنند، نشان دهنده «ورشکستگی اخلاقی این لابی» است. آبه فاکسمن، رئیس قدیمی لیگ ضد افترا(Anti-Defamation League)، مهم ترین سازمان مبارزه با یهود ستیزی در آمریکا، این عمل آیپک را «اشتباهی ناراحت کننده» خواند. لابی در پاسخ گفت: «اکنون برای جنبش طرفدار اسرائیل زمان آن نیست که از میان دوستان خود انتخاب کند». به عبارت دیگر، اسرائیل نباید خود را از حمایت کسانی که از حفظ برتری نژاد سفید دفاع می کنند، حتی به قیمت کنار گذاشتن دموکراسی، محروم کند.

اینها همه سؤالاتی است که با پیتر بینارت در میان گذاشتیم و پاسخ های او را در اینجا در قالب یک مقاله گردآوری کرده ایم.

پایان خط حمایت از دو حزب لابی طرفدار اسرائیل

«ایالات متحده یک دموکراسی بسیار جوان است. تا دهه ۱۹۶۰، این کشور یک دموکراسی واقعی نبود، زیرا جداسازی نژادی در آن غالب بود. اگرچه از آن زمان این جداسازی لغو شده است، اما آمریکا همچنان بسیاری از هنجارهای اجتماعی گذشته را با خود حمل می کند. اما جمعیت در آن هر روز کمتر سفیدپوست و کمتر مسیحی می شود. بحث در حال ظهور در این کشور این است: آیا امریکا قادر به تبدیل شدن به یک دموکراسی واقعا چند نژادی است ؟ شصت سال پیش، جنبش حقوق مدنی این تغییر را آغاز کرد. از سال ۱۹۶۵، قوانین جدید مهاجرت اجازه اسکان تعداد بسیار زیادی از مهاجرانی را در ایالات متحده می داد که ۹۰ درصد آنها اروپایی نبودند. این منجر به پیروزی اوباما در سال ۲۰۰۸ شد. اما در آن زمان، نمی شد تصور کرد که این روند چه واکنشی به همراه خواهد داشت. به طور فزاینده ای واکنش به این امر خود را بصورت روشنی نشان داده است:« اگر قرار است دموکراسی منجر به از دست دادن سلطه سفیدپوستان شود، این دموکراسی به درد ما نمی خورد». این امر منجر به انتخاب ترامپ شد و این جنبش ارتجاعی امروز شاید با شدت بیشتری ادامه دارد.

برای مدت بسیار طولانی، ایالات متحده توسط دو حزب اداره می شد که در نهایت، کاملاً متمایز نبودند. مطمئناً آنها اختلافاتی داشتند، اما نزدیکی زیادی هم داشتند. اگر به انتخاب مجدد بیل کلینتون در برابر باب دول جمهوری خواه در سال ۱۹۹۶ نگاه کنیم، شکاف بین آنها هنوز خیلی عمیق نبود. اما در طی یک نسل، حزب دموکرات به «حزب تنوع و گوناگونی» تبدیل شده است که به خواسته‌های زنان، اقلیت‌های نژادی و مهاجران توجه نشان می دهد، و در مقابل جمهوری‌خواهان به جریان نرینه سفیدپوست مسیحی نزدیکتر شده است. سی سال پیش، دموکرات‌های ضد سقط جنین وجود داشتند و جمهوری‌خواهانی که از آزادی زنان در این تصمیم‌گیری حمایت می‌کردند. امروز، این غیرممکن است. ما دو حزب داریم که کاملاً در یک رویارویی رادیکال دو قطبی شده اند.

چه ارتباطی بین این تحول و رابطه با اسرائیل وجود دارد ؟ اگر مورد آیپک را در نظر بگیرم، از نظر تاریخی، این لابی همیشه با هدف حفظ توافق دو حزب طبقه سیاسی در حمایت از اسرائیل عمل کرده است. اما در فضایی که اکنون در ایالات متحده حاکم است، این اختلاف بین پایبندی بی‌قید و شرط جمهوری‌خواهان به راست‌گرایان و راست افراطی اسرائیل و دموکرات‌ها که رسماً از سیاست شهرک‌سازی اسرائیل انتقاد می‌کنند، وضعیتی را بوجود آورده که حمایت از هر دو حزب هرچه کمتر ممکن می شود. تصمیم آیپک برای حمایت از نمایندگان حامی شورشیان در ۶ ژانویه ۲۰۲۰ نتیجه شکاف فزاینده بین این دو اردوگاه است. و این شکاف تنها در سطح سیاسی بیشتر نمی شود. در تمام جامعه آمریکا جریان دارد. زمانی که من یک نوجوان بودم، تفاوت بین دموکرات بودن و جمهوری خواه بودن امری هویتی نبود. اکنون همه افراد در هر دو اردوگاه احساس می کنند که هستی شان در خطر است ، همه طرف مقابل را تهدیدی برای هویت و موجودیت خود می دانند.

روزی که پیروزی بایدن رسمی شد، پس از بازشماری آرا، از کنیسه خود در نیویورک به خانه برگشتم. وضعیت دیوانه کننده بود: مردم پنجره های خود را باز کرده بودند و با خوشحالی فریاد می زدند. این فقط انتخاب بایدن بود اما آنها آنرا طوری زندگی می کردند که انگار یک انقلاب اتفاق افتاده است ! کابوس ترامپ تمام شده بود. اما در جاهای دیگر، حامیان جمهوری خواه متقاعد شده بودند که انتخابات را از آنها «دزدیده» اند و خشمگین بودند. خلاصه کنم، مرکزیت شطرنج سیاسی تقریباً از بین رفته است. به همین دلیل است که تصمیم آیپک برای حمایت از نمایندگانی که نتیجه انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ را رد می کنند و از محکوم کردن آشوبگران امتناع می ورزند، اهمیت ویژه ای دارد. این نشان می دهد که خط حمایت از «دو حزب» آیپک به پایان رسیده است. اکنون این لابی با اردوگاهی متحد می شود که «در هر شرایطی از اسرائیل حمایت کند» و مهم نیست که این اردوگاه نبرد علیه دموکراسی در ایالات متحده را رهبری می کند. آیپک این را می‌داند و آگاهانه به آن می‌پیوندد.

آمریکایی های یهودی به جای یهودیان آمریکایی

همزمان، دو قطبی شدن فزاینده ای در درون یهودیان آمریکا وجود دارد. در دهه ۱۹۵۰، یک اردوگاه بزرگ «معتدل» در جامعه یهودی وجود داشت. اعضای آن را یهودیان وابسته به دو کنیسه تشکیل می دادند: کنیسه موسوم به «اصلاح طلب» و کنیسه به اصطلاح «محافظه کار». این دو گرایش به شدت از قوانین دینی یهودیت پیروی نمی کردند و می خواستند آن را وارد مدرنیته کنند. بیشتر یهودیان از این دو جنبش پیروی کردند. امروز چطور ؟ پیروی از کنیسه محافظه کار تقریباً از بین رفته است. یهودیان اصلاح طلب اگرچه در اکثریت باقی مانده اند، اما پیروی از جریان به اصطلاح «ارتدوکس» (یا «فرا ارتدوکس») در طی چندین دهه رشد فوق العاده ای داشته است. و در میان جوانان زیر ده سال، احتمالاً در حال حاضر اکثریت است. در مقابل، روند دیگری که در میان یهودیان به شدت در حال رشد است، عدم وابستگی به تمام جریانات مذهبی است.

این بسیار شبیه به آنچیزی است که در اسرائیل اتفاق می افتد، با یک تفاوت قابل توجه است: در میان یهودیان آمریکایی، افراد غیرمذهبی بسیار چپ گرا تر از اسرائیلی ها هستند. امروز، در جامعه یهودی «فرا ارتدوکس»، شخصی را پیدا نمی کنید که به جو بایدن رای داده باشد. از سوی دیگر، دین واقعی یهودیان لائیک آمریکا، ترقی خواهی است. این اردوگاه روز به روز از اسرائیل دورتر می شود. و یهودیان جوان مترقی خود را نه یهودیان آمریکایی ، بلکه آمریکایی های یهودی می دانند. برخلاف نسل قبلی، هویت آمریکایی آنها قویتر از هویت یهودی آنها است. مسئله این نیست که آنها از اسرائیل متنفرند، بلکه مسئله اصلی آنها اسرائیل نیست.

با این اوصاف، جوانان غیرمذهبی نیز وجود دارند که هنوز به وضوح به عنوان یهودی معرفی می شوند و شدیدترین منتقدان اسرائیل هستند، زیرا آنها دیدگاه جهان شمول بیشتری نسبت به یهودیت دارند. ما آنها را در J-Street (یک لابی کوچک ترقی خواه طرفدار اسرائیل) می یابیم، اما حتی بیشتر از آن در Jewish Voice for Peace (صدای یهودی برای صلح) حضور دارند(۲). همچنین بسیاری از آنها خوانندگان مجله Jewish Currents هستند. نقش آنها در حال افزایش است. این دسته از یهودیان آمریکایی به طور فزاینده ای جذب جریان چپ رادیکال به معنای وسیع آن می شوند: به مبارزات به نفع سیاه پوستان، مهاجران و همچنین برای فلسطینیان می پیوندند.

«ما پیروز می شویم»( WE SHALL OVERCOME) در یک ایست بازرسی

در این مورد آخر باید توجه داشت که تفاوت بین J-Street و Jewish Voices for Peace بسیار زیاد است. J-Street نماینده کسانی است که می گویند: «ما یهودیان خوبی هستیم که می خواهیم اسرائیل را از دست خودش نجات دهیم». Jewish Voices for Peace راهبردی دارد که به نظر من جدی‌تر می‌آید: آنها خود را متحد فلسطینی‌ها می دانند، مانند سفیدپوستان مترقی ای که متحد سیاه‌پوستان هستند. آنها جذابیت بیشتری هم دارند. در دهه ۲۰۱۰، تعداد زیادی از یهودیان جوانی که به J-Street پیوسته بودند، با بیشتر رادیکال شدن آنرا ترک کردند تا به « If Not Now» بپیوندند. این انجمن می خواهد نماینده یهودیانی باشد که علیه اشغال فلسطینیان مبارزه می کنند. اما آنها هر چه بیشتر دارای بحران می شوند. چرا، رک و راست، به فلسطینی ها نمی پیوندیم ؟ زیرا این جنبش که امروز در حال اوج گیری است، دیگر قصد ندارد به نام «ارزش های یهودی» مبارزه کند ، بلکه می خواهد مبارزه اش را به نام ارزش های جهان شمول، ضد نژادپرستی و ضد استعماری ادامه دهد .

این چرخش جوانان یهودی بخشی از چرخش کلی تری است که در ایالات متحده اتفاق می افتد. Black Lives Matter جریان مبارزه ضد نژادپرستانه دهه ۱۹۶۰ را احیا کرده است. در سالهای ۱۹۸۰-۲۰۰۰ این مبارزه بسیار ضعیف شده بود. اما چهره‌های جدید مبارزه سیاه‌پوستان رادیکال‌تر هستند. ارتباط آنها با فلسطینیان از طریق تصاویر خشونت نیروهای اشغالگر ، از وحشیگری هر روزه این اشغالگری برقرار شده است. تکرار جنایات پلیس در ایالات متحده در سال های اخیر، از قتل دیوید براون تا فرگوسن در نیویورک در سال ۲۰۱۴ تا اریک گارن(۳)، نقش مهمی در ایجاد ارتباط سیاهپوستان آمریکایی با وضعیت اسفناک فلسطینی ها داشته است. از این پس، آنها فلسطینی ها را قربانی سرنوشتی مشابه می دانند: ما آپارتاید خود را داریم، آنها نیز سرنوشت مشابه ای دارند. بدیهی است که این امر باعث دیوانه شدن رهبران سازمان های یهودی آمریکا می شود که با فریاد و توهین، بی ربطی این مقایسه را محکوم می کنند. اما سخنان آنها تاثیری نمی گذرد، زیرا احساس عمومی این است که سیاهان در ایالات متحده هنوز هم قربانی «جدا سازی» هستند و فلسطینی ها در فلسطین هم به همین ترتیب.

آیپک زمانی سرمایه‌گذاری زیادی برای یافتن متحدانی برای اسرائیل در جامعه سیاه‌پوست آمریکا انجام داد که تا حدودی موفقیت آمیز بود. اما امروز که سیاه‌پوستان از اسرائیل دیدن می‌کنند و به سرزمین‌های اشغالی می‌روند، خود را بلافاصله در سرنوشتی که به فلسطینی‌ها تحمیل شده است باز می یابند. چند سال پیش، نمایندگان سیاه پوست آمریکایی که از اسرائیل بازدید می کردند به یک ایست بازرسی برده شدند. آنها آنقدر شوکه شده بودند که شروع کردند به خواندن آواز «ما پیروز می شویم»( We Shall Overcome). این افراد زمانی که به ایالات متحده باز می گردند اغلب مورد انتقاد حامیان اسرائیل قرار می گیرند، زیرا آنها شهادت می دهند که چه دیده اند و چقدر ناراحت بوده اند. کسانی که این تجربه را داشته اند، پیوند شان با مبارزات فلسطینی ها بسیار قوی می شود.

اتحاد جدید بین افراطی های ارتدوکس و اوانژلیست ها (بشارت دهندگان)

این به کجا منجر خواهد شد؟ من نسبتاً خوشبین هستم، اما خیلی چیزها به تکامل جامعه آمریکا بستگی دارد. من می ترسم جناح راست جمهوری خواه شانس بسیار خوبی برای پیروزی در انتخابات پارلمانی نوامبر ۲۰۲۲ داشته باشد. اما دراز مدت جریان به نفع آن نیست. در انتخابات ریاست جمهوری، جمهوری خواهان از سال ۲۰۰۴ تاکنون حتی یک رای به دست نیاورده اند. و تحول جمعیت به نفع سفید پوستان نیست . این امر در مورد جامعه یهودی ایالات متحده نیز صادق است. یک نظرسنجی اخیر نشان می دهد که در حال حاضر یک چهارم یهودیان آمریکایی اسرائیل را «دولت آپارتاید» می دانند. بنابراین، روشن است که درگیری اسرائیل و فلسطین دیگر یکی از موضوعات اصلی در ایالات متحده نیست. اگرچه هر زمان که درگیری مسلحانه بین اسرائیل و حماس رخ می دهد، بسیج به نفع اسرائیل است. اما پدیده قابل توجه این است که انتقاد از اسرائیل بسیار بیشتر می شود.

اگر حوادث خاورمیانه آنقدر جدی باشد که به تیتر اخبار تبدیل شود، اگر تصاویر اسرائیل در حال بمباران ساختمان های غیرنظامی در غزه زیاد شود، روند تفرقه در دموکرات ها عمیق تر خواهد شد. در آخرین درگیری، در بهار ۲۰۲۱، در غزه، حتی حامیان سیستماتیک اسرائیل مانند چاک شومر، سناتور دموکرات نیویورک، مجبور شدند از بمباران اسرائیل حمایت نکند. به آیپک نگاه کنید. خواهید دید که همه افراد بالای ۶۰ سال سکولار هستند، یهودیت آنها در صهیونیسم خلاصه می شود. اما فرزندان آنها عضو آیپک نیستند. چه کسی جایگزین آنها شد ؟ جوانان «خداترس» (نام دیگر یهودیان افراطی ارتدوکس). بروید رژه سالانه به نفع اسرائیل را در خیابان پنجم (در نیویورک) ببینید، اکثریت زیادی از این جوانان را در آنجا خواهید دید. جای تعجب نیست که آیپک به محل اتحاد جدیدی تبدیل شده است: اتحاد یهودیان افراطی ارتدوکس و اوانژلیست ها (بشارت دهندگان).

جمهوری خواهان در حمایت بی قید و شرط خود از اسرائیل بسیار صادق تر از دموکرات ها هستند. به همین دلیل است که آیپک دیگر بر سیاست حمایت «دو حزب» از اسرائیل متکی نیست. در واقع، بسیاری از نمایندگان دموکرات‌ ، اگر احساس کنند که تغییر موضع در برابر اسرائیل هزینه‌ای سیاسی برای آنها نخواهد داشت، نظرات بسیار متفاوتی با آنچه امروز بیان می‌کنند را بر زبان می آورند. این پدیده در مورد برخی از رهبران جامعه یهودی آمریکا نیز به طور فزاینده ای صادق است. هنگامی که در سال ۲۰۲۰ مقالاتی در Jewish Currents و نيويورک تايمز نوشتم و از تأسيس يک کشور مشترک برای يهوديان و فلسطينی‌ها دفاع کردم(۵)، با واکنش‌های تا حدودی نگران‌کننده‌ای مواجه شدم. اما آنها با آنچه که [مورخ انگلیسی-آمریکایی] تونی جود در هنگام انتشار مقاله معروف خود در سال ۲۰۰۳، که برای اولین بار خواستار تشکیل یک کشور واحد شده بود که فلسطینی ها و اسرائیلی ها را گرد هم آورد، کمتر شدید بود.جود در آن زمان تقریباً از حوزه گفتار مشروع کنار گذاشته شد. این در مورد من شکل نگرفت. این نشان دهنده کل تحولی است که در جامعه آمریکا در رابطه با اسرائیل رخ داده است. بیست سال پیش، این محافظه کاران نبودند که تونی جود و مقاله او را طرد کردند، بلکه یهودیان مترقی بودند ! در آن زمان، آنها چهره های حمایت از اسرائیل بودند. امروزه وزن آنها به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. صداهای اصلی حمایت از اسرائیل اکنون محافظه کار هستند. به این پدیده، تحول جریان اصلی رسانه نیز اضافه شده است. امروز وقتی MSNBC را تماشا می‌کنید، وقتی نیویورک تایمز را می‌خوانید، وقتی نیو ریپابلیک یا واشنگتن پست را می‌خوانید، وقتی به سایتهای اینترنتی Slate می‌روید، فلسطینی‌ها بصورت بسیار مطلوب‌تری معرفی می‌شوند. بهمین دلیل وقتی مقالاتم را منتشر کردم، همه چیز تغییر کرده بود. ممکن است خیلی ها با من مخالف باشند، اما حرف من نامشروع نیست. در نهایت، تونی جود یهودی بود(۷)، اما او براساس یک فلسفه جهان شمول، برای دفاع از حقوق بشر صحبت کرد، نه به نام یک دیدگاه خاص یهودی. من مدعی وابستگی خود به یهودیت و نوعی اخلاق یهودی هستم. شاید به همین دلیل صدای من شنیدنی تر است.

۱- بین سال های ۱۹۶۵ تا ۲۰۱۵، ۶۰ میلیون خارجی در ایالات متحده مستقر شدند و از آن زمان تا کنون این نرخ کم و بیش حفظ شده است.

۲- یک سازمان یهودی ضد صهیونیستی که از BDS، جنبش بین‌المللی برای بایکوت، سرمایه‌گذاری و تحریم‌ها علیه اسرائیل حمایت می‌کند. اعضای هیئت مدیره JVP شامل چهره های شناخته شده ای مانند نوام چامسکی زبان شناس، تونی کوشنر نمایشنامه نویس و فیلمنامه نویس، فیلسوف جودیت باتلر، نائومی کلاین مقاله نویس، سارا شولمن رمان نویس، والاس شاون بازیگر و فیلمنامه نویس و دیگران هستند.

۳- او اولین کسی بود که در سال ۲۰۱۴، تحت فشار پلیس، قبل از مرگ تکرار کرد: «نمی‌توانم نفس بکشم»، همانطور که جورج فلوید در سال ۲۰۲۰ در مینیاپولیس انجام داد.

۴- نظرخواهی موسسه Jewish Electorate Institute. همین نظرسنجی نشان داد که ۳۴ درصد از یهودیان آمریکایی معتقدند که «رفتار اسرائیل با فلسطینی ها مشابه نژادپرستی موجود در ایالات متحده است».

۵- Peter Beinart, « Yavneh : A Jewish case for equality in Israel-Palestine », Jewish Currents, 7 juillet 2020, et « I no longer believe in a Jewish State », The News York Times, 8 juillet 2020.

۶- Tony Judt : « Israel, the Alternative », The New York Review of Books, 23 octobre 2003.

۷- در سال ۲۰۱۰ تصمیم گرفته شد