لوموند: ماشین جهنمی

اما غلبه بر دشمنی که غالباً حتی قابل شناسایی هم نمی باشد به زرادخانه ای قدرتمندتر از سا بق نیاز دارد. منظور افزایش توپ و چتر باز نیست - البته هنوز - بلکه یورش به آزادی های عمومی مد نظر است. فی الواقع چه کسی پس از یک حمله تروریستی ویا طی همه گیری یک بیماری کشنده جرئت دفاع از آزادی ها را دارد ؟ بنابراین وضع محدودیت ها ی جدید بدون بحث اعمال و پذیرفته می شود. رسما اعلام می گردد که این فقط یک پرانتز است که به محض غلبه بر ویروس یا شکست تروریستها آن را خواهیم بست و به روزهای خوش باز خواهیم گشت. اما روزهای خوش باز نمی گردند و در این شرایط ، جامعه می تواند از هم فرو پاشد.

در بستر چنین اوضاع و احوالی، جنایت یک اسلامگرای متعصب که به دلیل تحریکات بی پایه ای که شبکه های اجتماعی به آن پرو بال داده و به وسعت پخش کردند، معلمی را که اصلا نمی شناخت سر برید و آحاد مردم را بهت زده و متاثر ساخت. این جوان چچنی ارتباط نزدیکی با یک سازمان تروریستی نداشت، همدستان اندکی داشت و احتمالا از طرف هیچ کشوری پشتیبانی نمی شد : در زمانی دیگر، ترور این معلم، یعنی آقای ساموئل پتی به مثابه فاجعه ای تلقی می شد که مسبب آن فردی دچار اختلال روانی بوده است. اما این اتفاق تراژیک در بستر اقدامات و تهدیدات تروریستی اسلام گرایانه ای رخ داد که چند کلمه آنها را بهم ربط می دهد: سلمان رشدی ، ١١ سپتامبر ، بالی ، مادرید ، محمد مره ، چارلی ، باتاکلان ، نیس ... حملات یا تهدیداتی خونبار که نویسندگان ، یهودیان ، کاریکاتوریست ها و مسیحیان را هدف قرار داد و مسلمانان را نیز به قتل رساند.

در این روزها متاسفانه شاهد عدم مسئولیت کسانی شدیم که به محض اطلاع از اتفاق ناگور سر بریدن معلم در شهر کنفلان سنت اونورین، عجولانه و بی دقت اعلام کردند که در زمینه نظارت و سرکوب « سی سال است اقدامی انجام نگرفته است». و به این ترتیب بلافاصله از دولت خواستار اقدامات سریع و موثر برعلیه مسلمانان و مهاجران گشتند. جناح راست اصلاح قانون اساسی را مطرح می کند. وزیر کشور نگران «ردیف فرآورده های غذایی قومی و موسوم به یک دین »(حلال و کاشر) در فروشگاههاست. روزنامه نگاران خواستار عدم مداخله شورای عالی دولتی ، شورای قانون اساسی و دادگاه اروپا هستند تا هیچ چیز نتواند مانع اجرا دستورات اداری و زندان های خودسرانه ای شود که تنها بر اساس یک احضار نامه ساده پلیس انجام می گیرد. همین روزنامه نگاران اضافه می کنند که می بایست «گفتمان نفرت برانگیز» را در شبکه های اجتماعی ممنوع کرد، هر چند گفتمان خود آنها در شبکه های خبری بیست و چهار ساعته به همان اندازه مسموم کننده است.

چنین جنایت وحشتناکی می توانست حمایت همه جانبه و یکپارچه مردم را از معلمانی بر انگیزد که از طرفی دولتهای متوالی آنها را به نقش متغیر تعدیل بودجه تقلیل داده اند و از سوی دیگر مستمرا تحت فشار والدین دانش آموزانی قرار می گیرند که بیشتر از توجه به شرایط کار دشوار آنها از محتوای دروس ایراد می گیرند. علم «برخورد تمدن ها» دوباره بلند می شود. این امر منجر به چند پارگی سیستماتسک بخشهای بیشتری از مردم فرانسه - و نه فقط بنیادگرایان مسلمان یا راست افراطی – در حیطه «قوم و دسته» خود، خانواده خود و یا خدای خود می گردد (١). در برابر این ماشین جهنمی است که «سی سال است هیچ کاری انجام نشده ».

١ ـ « “Ahmadinejad, mon héros” », Le Monde diplomatique, août 2016.