از طبقه كارگر ایران به قوای سه گانه

۷ مرداد ۹۹: در چهل و چهارمین روز اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه: «قوه قضائیه از کارگران هفت تپه خواست به اعتصاب پایان دهند»
۱۱ مرداد: نماینده مردم شوش در مجلس گفت: مطالبات کارگران هفت تپه روز چهارشنبه ۱۵ مرداد از سوی هیات رییسه مجلس شورای اسلامی پیگیری میشود. ۱۲ مرداد: بسیاری از کارگران پالایشگاه جفیر در نزدیکی اهواز هم به اعتصاب کنندگان پالایشگاههای آبادان، نفت سنگین قشم، پارسیان لامرد و فازهای ۲۲ و ۲۴ پارس جنوبی پیوستند.
۱۴ مرداد: اعتصاب کارگران صنعت نفت و پتروشیمی؛ پالایشگاه اصفهان نیز به اعتصاب پیوست
۱۶ مرداد : «جلسه بررسی مشکلات کارگران مجتمع کشت و صنعت هفت تپه: در نشستی به ریاست علی نیکزاد، نایب رئیس مجلس و با حضور ۱۰ تن از نمایندگان کارگران مجتمع هفت تپه و همچنین رئیس سازمان خصوصی سازی، تعدادی از نمایندگان و مسئولین دستگاههای ذیربط برگزار شد.»
۱۶ مرداد: بیانیه ۸۰ سندیکا و تشکل کارگری در سراسر دنیا درباره اعتصابات در ایران٬ منتشر شد!
۱۶ مرداد: دولت دوشنبه آینده (۲۰ مرداد) در مورد هفت تپه تصمیم میگیرد! رئیس سازمان خصوصی سازی گفت: دوشنه هفته آتی در جلسه ای با حضور معاون اول رئیس جمهور در مورد مجتمع هفت تپه تصمیم گیری خواهد شد.
همه چیز از هفت تپه شروع شد و ایران پساهفت تپه! فاصله خودشیرینی و خودنمایی قوه قضائیه و رئیس مربوطه آن در کیس زندانیان هفت تپه و تلاش برای استفاده از آن برای «میل کردن شکرزیادی» و «درخواست» از کارگران برای پایان اعتصاب٬ تا تسلیم شدن هر سه قوا حکومتی٬ کمتر از یک هفته بطول انجامید! همه شان٬ در سه قوه٬ مقننه و مجریه و قضائیه با اجازه مقام معظم ناچار شدند فورا به خواست کارگران اعتصابی هفت تپه گردن بگذارند! همه شان اهرم فشار اعتصابات گسترده بخش های مختلف صنعت نفت و پتروشیمی و پیوستن به هفت تپه ای ها و افزوده شدن به اعتصابات مراکز مهم صنعتی دیگر یکی پس از دیگری٬ بر روی خود و نظام شان تا مغز استخوان حس کردند. عقب نشستند! میتوان مجبورشان کرد بیشتر و بیشتر عقب نشینند!
حرکت عظیم کارگری در جریان در مهمترین بخش های صنعتی ایران٬ که جنوب ایران را به تسخیر خود در آورده است٬ هم برای حکومت و هم برای طبقه کارگر٬ قابل پیش بینی بود! صحنه جاری٬ گویای روشن این حقیقت است که دو صف در مقابل هم قرار گرفته اند! یک صف طبقه ای که راهی برای رضایت و سنگری برای عقب نشینی ندارد٬ و صف دیگر حکومتی که راهی جز فساد و گرسنگی دادن و سرکوب به فقر و فلاکت کشاندن میلیونها شهروند اسیر دست حاکمیت اش٬ نمی داند و دیگر راه «کم هزینه» و «کم خرجی» برای مقابله ندارد! یک طرف حکومتی است که بیکاری و بیگاری و اخراج و دستگیری و اعدام و خاموشی بزرگ و کشتار و حمله به شورش های مردمی و حمله به اعتصابیون و اعتراض کارگری و دانشجویی و معلمین و بازنشستگان و زنان٬ همه و همه را تجربه کرده است! و ناکارایی آن امروز تماما بر سرش خراب شده است! یک طرف دیگر طبقه کارگری است که پشت به دهها میلیون مردم به فغان آمده از مرگ بر اثر گرسنگی و بیکاری و کرونا و بی مسئولیتی و فساد و میلیتاریسم و زندان و اعدام و سرکوب٬ دیگر جان به لبش رسیده است! طبقه کارگری که به قدرتش در محل های کار دست برده است! به قدرتش به شکل متشکل و متحد٬ دست برده است و یکی پس از دیگری هفت تپه را تکثیر کرده و به سراسر خوزستان کشانده است! طبقه ای که کشانده شدن مبارزه و اعتراضش به سراسر ایران را میتوان به روشنی در دورنما٬ دید! حکومت چاره ای جز عقب نشینی ندارد! باید مجبورشان کرد عقب بنشینند و به خواست همه بخش های مختلف طبقه کارگر ایران٬ همه محرومین و مردم گرفتار تحت حاکمیت شان٬ گردن بگذارند! بی تردید حکومت٬ متحد و منسجم و سازمانیافته به فکر «نحوه» عقب نشینی با حداقل دستآورد برای کارگران و حداکثر فرجه و فرصت برای خودش است! بی تردید حکومت در عین حال بر روی «برکات» ایجاد شکاف و تفرقه در میان کارگران٬ بر روی برکات تحرکات نامربوط دستجات سناریو سیاهی در درون خودش و در بیرون از خودش در به اصطلاح اپوزیسیون٬ چون «برکات» جنگ و کرونا و شکاف با آمریکا و .. امید می بندد! اما بی تردید طیف کارگران پیشرو متحد و متشکل که این مبارزات را هدایت میکنند هم٬ متحد و متشکل و هماهنگ و همبسته به راه مقابله٬ راه گسترش مبارزه٬ و راه کشاندن حکومت به بیشترین عقب نشینی ها با کمترین خسارت برای کارگران و بیشترین دستآورد برای کارگران٬ فکر میکنند و برای آن خود را آماده میکنند! ایران روزهای پرتحولی در پیش دارد! باید به پیشواز آن رفت! ثریا شهابی