در آستانه اول مه دیگر، باز هم طبقه کارگر جهانی دنیای دوربر را نگاه می کند که اقلیتی لمپن ، قداره بند، تروریست و توطئه گران جهان امروز برای تخریب آزادی، مدنیت، انسانیت، طبیعت و برابری، کماکان در قدرتند. این ها سرنوشت بشریت امروزرا با استثمار وحشیانه و بی سابقه ی طبقه کارگر جهانی، بیکاری صدها میلیونی، سود سرسام آور و حریص سرمایه ها، بانک ها، بمب های اتمی، موشک ها، جنگ ها و ویرانگری هایشان رقم می زنند. این ها مسبب کشتار جمعی، فقر و گرسنگی، مرگ و میر و بی اراده کردن میلیاردها شهروند زحمتکش جهان امروز اند. دنیایی که طبقه کارگر جهانی میخواهد بسازد، خاتمه دادن به این فجایع عظیم و قلدری و افسارگسیختگی نظام سرمایه داری و حکام فاسد و جنایتکار و ضد کارگر و ضد بشرش است. جهانی که سود سرمایه و منفعت اقلیتی مفتخور به نام سرمایه دار، سرنوشتش را تعیین نمی کند.
کارگران کمونیست. هم طبقه ای ها!
جمهوری اسلامی بدون شک رفتنی است. این خطر را خود حاکمیت ازبالا تا پایین کاملا احساس می کنند. جمهوری اسلامی همه ی کارتهای خود را بازی و امتحان کرده و ورقی باقی نمانده است.
انقلاب دوم ایران، انقلابی توده ای با شرکت محرومان و زحمتکشان و زنان ستمدیده و جوانان آزادیخواه با محوریت طبقه کارگر است. طلیعه ای این انقلاب با خیزش زحمتکشان و محرومان دیماه 96 و اعتصابات رادیکال کارگری در بخشهایی از مراکز کارگری بزرگ ایران به ظهور رسیده است. شبح کمونیسم و انقلاب کارگری بر فراز ایران در گشت و گذار است. برای حاکمیت سرمایه داران در ایران و بورژوازی حاکم بین المللی نقش کمونیسم و کارگر در انقلاب آتی ایران بزرگ ترین کابوس شان است. این را همه آشکار و پنهان اذعان دارند. تلاش دولتهای بورژوایی اتحادیه اروپا برای سرپا نگه داشتن جمهوری اسلامی، آلترناتیو سازی های دولت فاشیستی امریکا از طریق فشارهای اقتصادی و تحریم و تهدید که دودش به چشم طبقه کارگر و ده ها میلیون خانواده ی زحمتکشان ایران می رود، تلاش هایی بی وقفه برای اجتناب از انقلاب کارگری آتی ایران و کابوس کمونیسم است...
اما جنگ نهایی برای تعیین تکلیف نظام پوسیده ی جمهوری اسلامی نه بیرون مرزها، بلکه در مراکز کارگری و اعتصابات و اعتراضاتشان علیه تعرض ضد کارگری و بیحقوقی مطلق و در صفوف زنان و جوانان و معلمان و بازنشستگان و محرومان و کف خیابان های شهرهای ایران است. جامعه ایران، نظام شاهی را تجربه کرده است این پروژه ی سوخته مطلقا قابل تکرار نیست. جامعه ی ایران نظام سرمایه داری و ارتجاع اسلامی را تجربه کرده است. جامعه ایران کودتای نظامی ارتش وفادار به غرب یا سپاه پاسداران را بر نمی تابد. ایران مصر و لیبی و عراق و افغانستان و برمه نیست. قهرمانان دمکراسی امریکا و غرب، همان مهره های سوخته در پروژه هایی بدنام اصلاحات و اعتدال و استحاله ی جمهوری اسلامی به یک رژیم دمکرات نوع غربی اند.
دشمنان رنگارنگ و ضد انقلاب داخلی و خارجی مدام و بی وقفه برای حفظ نظام سرمایه داری ایران با یا بدون جمهوری اسلامی تلاش می کنند. بورژوازی ایران و بورژوازی حاکم درسطح بین المللی به هنگام خطر جدی سوسیالیسم کارگری، به هر فریب و توطئه ای دست می زنند و آخرین برگ بازیشان دمکراسی سوخته و بدنامی است که ترامپ و همپالگی هایش الگوی آن هستند. اما کلاه دمکراسی بر سر سوسیالیسم ده ها سال است رسوا و بر داشته شده است. انقلاب ما اما ضد سرمایه داری با یا بدون دمکراسیش و برای جامعه سوسیالیستی و آزاد و برابر است.
کارگران کمونیست، رفقا!
کمونیسم در صفوف بخش آگاه طبقه کارگر و زحمتکشان و محرومان خواهان ازادی و رفاه، محبوب است. کمونیسم ما می رود تا به عنوان ابزار مبارزه و روش اداره جامعه ی آزاد و برابر انتخاب شود. این تنها انتخاب سرنوشت ساز، برای ساختن جامعه ی ازاد و برابر با درد و دردسر کم تر بر ویرانه های حاکمیت سرمایه دارانه و دینی جمهوری اسلامی است.
انقلاب آتی ایران انقلابی توده ای به رهبری کمونیسم و طبقه کارگر و برای یک حاکمیت شورایی و یک نظام اجتماعی آزاد و برابر و سوسیالیستی است. اتحاد و تحزب کمونیستی شما کمونیست های طبقه کارگر و جامعه، باید پیروزی این انقلاب را تضمین کند.
ما کمو نیست ها و حکمتیست ها بعنوان بخش متحزب کمونیسم طبقه کارگر با تمام نیرو، شبانه روز، بی وقفه و با تعجیل، برای تبدیل کردن کمونیسم و سوسیالیسم کارگری به افق بخش آگاه طبقه کارگر و فعالین و رهبران جنبش های اجتماعی زنان برابری طلب، جوانان آزادیخواه، معلمان عدالتخواه، بازنشستگان و پرستاران و صفوف کلیه ی زحمتکشان و محرومان جامعه و تضمین پیروزی این افق و خنثی کردن مخاطراتی که انقلاب آتی ایران را تهدید می کند، می کوشیم.
اول مه امسال با طلیعه ی رهایی طبقه کارگر جهانی و پیروزی طبقه کارگر و محرومان جامعه ی ما، پیروز باد!
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
زنده باد کمونیسم
مظفر محمدی
آوریل ۲۰۱۹ – فروردین ۹٨