اول مه، "در دل جدال طبقاتی جهان امروز"

پیام و ادعانامه‌ی طبقه کارگر در دل جدال طبقاتی جهان امروز و در بلبشو و بن بست های سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی بورژوازی جهانی، بیشتر از پیش حیاتی و معنا و بار عملی دارد. طبقه کارگر جهان در مقابل میلیتاریسم دولت های بورژوایی شرق و غرب و تحمیل جنگ، ویرانی، آوارگی و گرسنگی به مردم، افق جهان آزاد و برابر و انسانی را پیش روی جوامع بشری قرار می دهد و اعلام می کند که صلح و امنیت و زندگی آزاد و مرفه و برابر، تنها در صورت قدرت کارگری و انقلاب کارگری و خلع ید از بورژوازی ممکن است.

ایران نیز شاهد تغییرات کمی و کیفی جنبش کارگری و جنبش های اجتماعی است. طبقه کارگر مطالبات اقتصادی و سیاسی اش را با صدایی بلندتر بیان و فشار خود را بر رژیم  مستاصل از تامین معیشت جامعه، بیشتر و بیشتر می کند. جامعه ایران شاهد ابراز وجود طبقه کارگر بعنوان پیشرو و رهبر جنبش های اجتماعی برای حاکمیت شورایی و دخالت توده های محروم در سرنوشت خود در کنگره سراسری شوراهای مردمی است. امروز بر پرچم جنبش کارگری و جنبش های اجتماعی "اراده شورایی" برای اعمال اراده مستقیم خود نقش بسته است. این پیام عملی و امید بخشی برای اکثریت مردم در مقابل بورژوازی حاکم ایران است.

اول مه امسال طبقه کارگر در مراسمهای خود، در جشن و شادی و تجمعات خود، در بیانیه ها و سخنرانی های رهبران و سخنگویان خود، بار دیگر اعلام می کند که باید کنترل تولید و توزیع را از چنگ بورژوازی در آورد و جامعه ای سالم و آزاد و مرفه ساخت. اعلام میکند جهان سرمایه با همه مصائب آن، از ارزشها تا قوانین و تقسیم کار ناعادلانه و ضد انسانی آن باید زیر و رو شود.  باید اکثریت مردم خود صاحب جامعه شوند و مستقیما امر تولید و توزیع، امر تقسیم ثروت، تضمین آزادی، تامین برابری و رفع تبعیض و ... را دست بگیرند. آنوقت نه از گرسنگی خبری هست و نه از مرگ و میر و حقارت و اهانت به انسان، نه از نابرابری و تبعیض.

طبقه کارگر به دولتی که شمشیر را  برای سرکوب جامعه ی گرسنه از رو بسته، اعلام می کند: نداری!؟، نمیتوانی!؟، برو! جامعه را دست صاحبان واقعی آن، دست کارگر  و زحمتکش بسپار تا مردم روی خوشبختی، رفاه، آزادی و امنیت را ببیند!

طبقه کارگری که مبشر آزادی و رفاه و امنیت کل جامعه و آگاه است، که علیه برتری مرد و فرودستی زن و شکاف انداختن در صفوف متحد کارگران، به میدان آمده است. طبقه کارگری که در مقابل عوامل تفرقه جنسی و قومی و ایجاد شکاف در بین کارگران "ایرانی" و مهاجر "افغانستانی" می ایستد و علیه تبعیض در هر شکلی و برای تقویت صفوف متحد پرولتاریا مبارزه می کند، قادر و مصمم است آزادی و برابری و رفاه را به ارمغان آورد.

رفقای کارگر!

کیست که نداند جامعه بدون کار کارگر مرده است. پول و طلا و بانک های سرمایه داران بدون کار و تولید بر گرده کارگر، ورق پاره هایی بیشتر نیستند. حتی تانك و توپ و هواپیماهای جنگی آنان بدون كار كارگر از كار می افتند. از نگاه طبقه کارگر و اول مه او، کارفرماها و سرمایه داران اند که باید از موقعیت مفتخوری  و استثمار اکثریت جامعه، پایین کشیده شوند. کل نظام سرمایه از کارفرما تا هیات دولت و نمایندگان مجلس و قضات و نظامیانش انگل ها و زالوهایی بیش نیستند. همه شان را اگر مرخص کنید و به خانه بفرستید آب از آب جامعه تکان نمی خورد. اما اگر یک روز چرخ کارخانه نچرخد، درب تونل های معادن بسته شود، نانوایی ها تنور روشن نکنند، کارکنان خدمات شهری کار نکنند، کارگران حمل و نقل دست از کار بکشند، زندگی جامعه می ایستد. نانی از تنور در نمی آید، آشغال و تفاله های سفره سنگین ورنگین بورژواها تا بیخ گوششان می رسد.

طبقه کار در اول مه به جامعه جهانی اعلام می کند که بشر شایسته است سرنوشت خود را به دست گیرد. طبقه کارگر به هیچ دین و مذهب و ملت و قوم و زبان و نژادی بدهکار نیست. طبقه کارگر با گسستن زنجیرهای اسارت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی، جامعه بشری را همراه خود نجات می دهد.

اول مه روز تاکید و تکرار پیام مارکس است که می گوید: "دنیا وارونه است و باید بر قاعده اش نشانده شود." بجای این که اقلیتی مفتخور سکان جامعه و زندگی بشر را در دستان خود نگه دارد، اکثریت جامعه یعنی کارگران و زحمتکشان و تولید کنندگان،  قدرت و ثروت را در اختیار می گیرند و همگان به یکسان از دارایی و نعمات جامعه برخوردار هستند. مالکیت خصوصی و تصرف خاک و مسکن و معادن و نان سفره مردم توسط اقلیت مفتخور، جایش را به مالکیت کل انسان های جامعه بر همه نعماتش می دهد. کار فروشی نیست. نان فروشی نیست. ملک ومال خصوصی نیست. همه چیز اجتماعی است و همه به یک اندازه سهم دارند.

طبقه کارگر جهانی، در اول مه با این هدف و با این پیام  ابراز وجود می کند. پیام طبقه کارگر خوشبختی کل جامعه است. پیام  طبقه کارگر به طبقه بورژوا و صاحبان ثروت و قدرت این است که نظم شما را نمی پذیریم. قدرت و ثروت باید اجتماعی بشود. در جامعه سوسیالیستی و آزاد، نظام کاخ نشینی بورژوازی و بهره برداری و انباشت سود و سرمایه از دسترنج و خون کارگر، به پایان می رسد.

کارگران کمونیست، رفقا!

رهايی کارگران مستلزم همگامى و هماهنگى صفوف طبقه کارگر است! جوامع بشری در اعتراض  به نابرابری های گوناگون مثل نابرابری اقتصادی، سیاسی و اجتماعی  در حال انفجار است. همه چیز بشریت را به خروج از سرمایه داری فرامی خواند. این یک تخیل و تحلیل و روشنفکرانه نیست بلکه اعتراض جنبشهای اجتماعی و بحران سلامتی در دوران جهانی شدن امروز بشر است.

 ما در ایران با یک حکومت ازهم گسیخته و به خطر افتاده در بالا؛ یک سیستم سرتا پا فاسد و دزد، عدم اطمینان و ترس در میان صاحبان سرمایه و ملک؛ خشم و نارضایتی عمیق در بین توده ها؛ پرولتاریایی که به لحاظ کمّی و کیفی نیرومندتر از هر زمان دیگری است و در آتش اعتراضات آبدیده شده است...، روبروئیم.  همۀ این ها، تأیید می کنند که طبقه ما می تواند از این شرایط فلاکتبار عبور کند و پشت بورژوازی را به دیوار بکوبد.

باید تلاش کرد طبقه کارگر ایران قدرتمند و یکپارچه و سراسری به استقبال اول مه برود و ضمن تاکید بر مطالبات فوری معیشتی، ادعانامه اش را علیه نظام بردگی مزدی سرمایه داران اعلام کند! اول ماه مه میتواند میدان قدرتنمایی وسیع كارگری، با مراسمها، جشن و سرور كارگران و خانواده های شان، میدان میتینگ ها و سخنرانی های پرشور سخنگویان و رهبران كارگران باشد، روزی كه رنگ خود را به سیمای جامعه میزند و بانگ رهایی و حق طلبی یك طبقه را به هر كوی و برزنی میبرد

رفقا !

جامعه ما شاهد وجود اجتماعی کمونیسم در طبقه کارگر است. اردوى آزادى و برابرى و رهائى در ايران چشم به شما رهبران صفوف طبقه کارگر و جامعه دوخته است. زمان براى وسيع ترين و قاطعانه ترين دخالت طبقه کارگر در صحنه سياسى ايران فرا رسيده است. بگذار بورژواهای احمق و ابله فربه شده در نظام جمهوری اسلامی، از نفوذ کلام و قدرت رهبران كمونیست و پیشروان طبقه كارگر و مردم آزادیخواه قالب تهی کنند. بگذار دشمنان در مقابل خواست سراسری کارگران و زحمتکشان سر فرود آورند و سنگر به سنگر به عقب نشانده شوند. ما در  این جنگ طبقاتی باید پیروز شویم!

زنده باد اول مه

آزادی، برابری، حکومت کارگری

حزب حكمتیست(خط رسمی)

۲۹ فروردین ۱۴۰۱(۱۸ آوریل ۲۰۲۲)