کشتار جمعی مردم برای نجات اقتصاد کاپیتالیستی تحت عنوان "تئوریهای علمی"

یک بیمار سرطانی را در نظر بگیرید که در همان روزهای نخست متوجه بیماری خود می‌شود، غده سرطانی هنوز کوچک است و بیمار حق دارد بین اینکه صبر کند و ببیند آیا بدن او چه واکنشی به این غده سرطانی نشان می‌دهد و اینکه آیا غده بزرگتر می‌شود و به دیگر جاهای بدن سرایت می‌کند یا اینکه همین امروز برای درمان اقدام کند، تصمیم بگیرد.
انتخاب‌های پیش روی او نیز متفاوت است، اینکه شیمی درمانی شود، پرتو درمانی کند یا درد بکشد، اطرافیانش اذیت شوند و خودش کار و زندگی‌اش تعطیل شود؟ یا هزینه اقتصادی پرداخت کند و بسیاری موارد دیگر.
برخی از مریض‌های مبتلا به سرطان انتخاب می‌کنند که در یک بازه زمانی خودشان را در وضعیت بدتری قرار دهند تا جلوی بدترین‌ها و وقوع مرگ را بگیرند. ما هم برای اینکه بتوانیم از بحران‌های محیط زیستی در آینده جلوگیری کنیم باید امروز یکسری تصمیم‌ها را بگیریم و دست به یکسری جراحی‌های دردناک بزنیم.
برای اینکه جلوی ورشکستگی آب در کشورمان را بگیریم، امروز می‌توانیم با یکسری تصمیم‌ها جلوی وقوع این مشکل را بگیریم. تغییر روش کشت بدهیم و سرمایه‌گذاری کنیم و وضعیت را حتی به سمت بدتر ببریم تا بدترین برای مردم و کشور رخ ندهد.»
مدیرانی که دل و جرات دارند حاضرند شرایط را بدتر کنند
آقای مدنی می افزاید: «این داستان در سراسر جهان یکسان است. اما حالا مدیرانی که آگاه هستند، دل و جرات دارند و آینده را هم می‌بینند، حاضرند شرایط را بدتر کنند تا بدترین رخ ندهد.
شیوع ویروس کرونا نیز همین است. در آغاز شیوع این بیماری برخی هموطنان از دست می‌روند اما هنوز بدترین اتفاق نیفتاده است. بدترین یعنی قتل‌عام، بدترین یعنی از بین رفتن انسان‌های زیاد، بدترین یعنی فلج شدن اقتصاد به طور کامل، بدترین یعنی بحران امنیتی درست کردن با تصمیم‌های غلط.
البته من اسمش را می‌گذارم «باخت استراتژیک» برخی اسمش را می‌گذارند «نرمش قهرمانانه» و برخی دیگر «نوشیدن جام زهر».
کاوه مدنی
متخصص تحلیل سیستم‌ها
مفهوم «باخت استراتژیک» را سال ۲۰۱۱ با کمک نظریه‌های بازی‌ها مطرح کردم. کسانی که آینده را می‌بینند و به تغییرات سیستم‌های انسانی آگاهند، در نهایت به باخت استراتژیک تن می‌دهند تا در بلندمدت برنده باشند. باید بدانیم که بد پایدار نیست و شاید شرایط بد در آینده آرزوی ما باشد. شاید در آینده آرزو کنیم در شرایط امروزی باشیم اگر به موقع عمل نکنیم.
البته من اسمش را می‌گذارم «باخت استراتژیک» برخی اسمش را می‌گذارند «نرمش قهرمانانه» و برخی دیگر «نوشیدن جام زهر». تلخی برای یک کشور در یک مدت کوتاه شاید بهتر از تلخی بلندمدت باشد. همین حالا هم برخی رهبران جهان وضعیت کشورشان را در شرایط بدتر قرار داده‌اند. باید دید چقدر ملت‌ها و حکومت‌ها به مفهوم باخت استراتژیک آگاه هستند تا بتوانند از باخت بزرگتر جلوگیری کنند.»