از پانزده سال پیش تاکنون اسرائیل پنج بار درغزه دست به حملات وحشیانه زده است : ٢٠٠٦ («باران های تابستانی»)؛ ٢٠٠٨-٢٠٠٩ («سرب آبدیده») ؛ ٢٠١٢ («ستون دفاعی») ؛ ٢٠١٤ («مرز محافظ») و ٢٠٢١ («نگهبان دیوارها»). اسرائیل این نام ها را انتخاب می کند تا مهاجمان را قربانی معرفی کند. و پانزده سال است که همواره گفتمان ثابتی توسط شخصیت هایی ثابت برای مشروعیت بخشیدن به تجاوزات تکرار می شود.
نویسنده Serge HALIMI برگردان مرمر کبير
بکارگیری اصطلاح «جنگ» با توجه به عدم تناسب قوای بین دو طرف نابجا می باشد. در یک طرف یکی از قدرتمندترین و مجهزترین ارتش های جهان قرار دارد که از پشتیبانی بی حد و حصر ایالات متحده بهره می جوید و می تواند در کوتاه ترین مدت زمانی دشمنان خود را در محاصره زمینی و دریایی قرار دهد (١) ودر طرف دیگر نه یک تانک ، نه یک هواپیما ، نه یک کشتی و نه حمایتی جدی (غیر از لفظی) از سوی یکی از کشورهای جهان. با اینهمه سفیر اسرائیل در فرانسه با گستاخی بی شرمانه مقاومت فلسطینی ها را «یکی از جدی ترین جنایات قرن بیست و یکم» خواند(٢). البته تعداد کشته و زخمی های این پنج درگیری خود گواه مستندی برعلیه این یاوه گویی می باشد.
پانزده سال است که مطابق گفتمان غالب، اسرائیلی ها «تلافی کرده اند» و یا به حملاتی که بر علیه شان انجام گرفته «پاسخ» داده اند. صد البته روایتی که آنها نقل و اکثر رسانه ها تکرار می کنند هرگز دلایل عکس العملهای طرف فلسطینی را بازگو نمی کند. آنها به ماجرایی که قبل از ربوده شدن یک سربازان اسرائیلی رخ داده و یا دلایل حمله موشکی فلسطینی ها اشاره ای نمی کنند. وقایع نگاری های رایج هرگز سخنی از آزار و اذیت های روزمره بر علیه مردم فلسطین ، کنترل دائمی آنها ، اشغال نظامی ، محاصره سرزمینی که حتی یک فرودگاه نیز در آن وجود ندارد، دیوار جداسازی ، تصرف خانه های مردم و استعمار سرزمینهایشان بر زبان نمی آورد.
اما حتی با فرض بر اینکه حماس فردا از بین رود باز هم همه این عوامل سر جای خود بر قرار می ماند. اسرائیل ، که خود در بوجود آوردن این سازمان نقش داشته و به تأمین مالی آن نیز کمک کرده است، این امر را به خوبی می داند. اما علم کردن چنین حریفی درواقع در خدمت اوست. چرا که به او این امکان را می دهد تا مبارزات مردم فلسطین برای داشتن یک کشور را به عنوان تقابل غیرقابل حل با یک سازمان مذهبی معرفی کند. با دخالت بی رحمانه علیه نمازگزاران در مقابل مسجد الاقصی در بیت المقدس ، مقامات اسرائیلی به خوبی می دانستند چه آتشی را در بین مسلمانان شعله ور می سازند.
اما عملیات نخست وزیر بنیامین نتانیاهو با تمام قصاوت آشکارش بدون هیچ مخالفتی ادامه یافت؛ نه قطعنامه ای از سوی سازمان ملل (که البته اسرائیل می توانست یک بار دیگر آنرا نادیده بگیرد) ، نه تحریمی ، نه فراخوانی از جانب سفرا ، و نه تعلیقی در قراردادهای فروش سلاح. اتحادیه اروپا مانند واشنگتن گفتمان ناهنجار جناح راست اسرائیل را طوطی وار تکرار می کند. دولت فرانسه - با حمایت خانم مارین لوپن ، برنارد-هنری لوی و شهردار سوسیالیست پاریس آن هیدالگو - تنها برای جلوگیری از تظاهرات همبستگی با فلسطینی ها از خواب بیدار شد و موضع گرفت. گویی اسرائیل هرچه قدرتمندتر و هرچه کمتر دموکراتیک باشد کل جهان بیشتر در برابرش کرنش می کند.
با این حال همانطور که در پنج حمله اخیر ثابت شد، این «سپر آهنین» دیپلماتیک دیگرقادر به تضمین صلح در اسرائیل نمی باشد. خشونت مقاومت همواره بر خشونت ظلم پیروز می شود، مگر آنکه خلق مورد ستم ، سرکوب و تضعیف و کمرش کاملا خم شده باشد.اما مردم فلسطین هنوز برپاایستاده اند.
١ ـ مقاله « در غزه، خلقی در قفس» الیویه پیرونه لوموند دیپلماتیک سپتامبر ٢٠١٩ https://ir.mondediplo.com/2019/09/article3214.html
٢ ـ Daniel Saada, Europe 1, 12 mai 2021