روز گذشته، نشست منطقه‌ای همکاری و مشارکت بغداد با حضور مقامات کشورها و سازمان‌های منطقه‌ای و همچنین رئیس‌جهور فرانسه در عراق برگزار شد. این نشست را از چند منظر می‌توان بررسی کرد:
از منظر داخلی به نظر می‌رسد برگزاری نشست بغداد در چنین سطحی، نوعی پیروزی برای نخست‌وزیر این کشور در آستانه انتخابات زودهنگام پارلمانی است. الکاظمی که توانسته تاکنون حمایت اغلب گروه‌های سیاسی را داشته باشد، با چنین نشست‌هایی می‌تواند علاوه بر نمایش مقبولیت خارجی، بسیاری از کاستی‌های عملکرد خود را به حاشیه ببرد. اشاره شرکت‌کنندگان به لزوم برگزاری انتخابات زودهنگام و مبارزه با سلاح بی‌ضابطه، تأکید بر حمایت از نخست‌وزیر بود.
از منظر منطقه‌ای، مدت‌ها پیش از این نشست و با استقرار بایدن در کاخ سفید، روند گفت‌وگوهای منطقه‌ای ازجمله میان ترکیه با مصر و عربستان و همچنین ایران و عربستان آغاز شده بود. بنابراین نشست بغداد از این جنبه چندان اثرگذار نخواهد بود. اینکه عراق مرکز گفت‌وگوها باشد یا زمین رقابت سخت قدرت‌ها، بیش از چنین نشست‌هایی، متأثر از معادلات منطقه‌ای خواهد بود.
از منظر بین‌المللی، مهم‌ترین پیام نشست بغداد، تمایل فرانسه برای بازیابی نقش خود در غرب آسیا بود که از انفجار بیروت پررنگ‌تر شد؛ چه‌اینکه ماکرون بر تداوم حضور فرانسه در عراق برای مبارزه با تروریسم تأکید کرد. به نظر می‌رسد در فضای کاهش حضور آمریکا در غرب آسیا، بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای به دنبال پر کردن خلأها هستند.
در مجموع، مهم‌ترین نکته‌ای که می‌توان فعلاً درباره نشست بغداد اشاره کرد، نخست برگزاری آن در جهت اهداف نخست‌وزیر عراق و دوم تلاش غرب برای تقویت روابط عراق با همسایگان برای ایجاد محورهای جدید است. هدفی که احتمالاً پروژه شام جدید نیز به آن مرتبط باشد. روندهای کلان در غرب آسیا به سمت منطقه‌گرایی و نقش‌آفرینی بیشتر بازیگران منطقه‌ای است و چنین نشست‌هایی را باید در این چارچوب ارزیابی کرد.