ما دانشجویان امروز در کنار کارگران، بازنشستگان، بیکاران و دیگر مزدبگیران جمع شده ایم تا با صدای رسا اعلام کنیم به سیاست هایی که زیست ما را همراه با دیگر بخش های طبقه ی کارگر به خطر انداخته اعتراض داریم. روند خصوصی‌سازی که در مدرسه و دانشگاه و کارخانه و حتی طبیعت سالهاست به یکسان در جریان است موجب شده، فقط ٧ درصد آموزش عالی رایگان باشد. این روند باعث شده ٦۰ درصد دانشجویان دانشگاه های بزرگ از سه دهک اول اقتصادی باشند و طبقات پایین از اساس از آموزش عالی محروم شوند. ما در کنار دیگر گروه های طبقه کارگر رسا اعلام میکنیم : با خصوصی سازی مخالفیم. سیاست های اقتصادی موجب شده است تا ٤۰ درصد فارغ التحصیلان دانشگاهی بیکار بمانند. ما به بیکاری خود و سیاست هایی که حق اشتغال را از ما سلب می‌کنند معترضیم.
بالا رفتن هزینه های تحصیل، قامت پدران و مادران مزدبگیر مارا که اغلب دستمزدی زیر خط فقر دارند خم کرده، و خودمان را در دوران تحصیل به بیگاری کار پاره وقت کشانده است. ما با تصاحب همه چیز توسط بازار و سود بردن عده ای قلیل از بدبختی و زجر اکثریتی محروم مخالفیم.
ما دانشجویان زن امکان های کمتری برای تحصیل و به ویژه برای اشتغال داریم. بارها اعلام کرده ایم و این بار هم فریاد برمیآوریم که تا لحظه ی آخر، علیه تبعیض جنسیتی فراگیر در محیط کار و تحصیل ایستاده ایم.
قوانین بومی گزینی همچون قواعد استثمار و چپاول حاشیه ها در محیط کار، موجب محرومیت گروه های وسیعی از مردم غیر مرکز نشین می شود. ما به انواع مکانیزم های سلطه ای که تثبیت گر سلطه ی طبقاتی هستند اعتراض داریم.
ما در کنار کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر گروه های تحت ستم ضمن تاکید بر توقف و لغو خصوصی سازی خواهان اجتماعی سازی مالکیت و مدیریت هستیم. خواستار زندگی انسانی و رفاه هستیم. و بر حق خود برای آزادی بیان، تجمع، تشکل مستقل و اعتصاب تا به آخر می ایستیم.
حضور ما در این گردهمایی به خاطر دردهای مشترکی است که برجان بخش های مختلف طبقه ی کارگر گذاشته شده. بنابراین صراحتا اعلام میکنیم: فرزند کارگرانیم و تا آخر کنارشان می‌مانیم.
اردیبهشت ۱۳۹۸